δέν θα το χάσουμε!

Λυπάμαι αδελφέ μου Οι χειροπέδες μου δένουν τα χέρια κι ένα σίδερο περικυκλώνει το μέρος που κοιμάμαιΟθμάν Αμπντουλραχήλ Μοχάμεντ 26 ετών, φοιτητής Νομικής, κρατούμενος από το 2001 στις φυλακές του Γκουαντάναμο. από το βιβλίο «Ποιήματα από το Γκουαντάναμο» εκδόσεις ΠΥΛΗ 2008 ( μετάφραση Ιωάννας Καρατζαφέρη Λυπάμαι αδελφέ μου που δεν μπορώ να βοηθήσω τον γέρο …

κι αν μας κλέψουν τις φωνές…υπάρχουν πάντα οι λέξεις

τη θυμήθηκα  τώρα!Ένα αριστούργημα. Σενάριο-Σκηνοθεσία: Εστεμπάν Σαπίρ Μουσική: Leo Sujatovich Παίζουν: Αλεχάντρο Ουρνταπιλέτα, Βαλέρια Μπερτουτσέλι, Τζουλιέτα Καρντινάλι, Ραφαέλ Φέρο, Ραούλ Χότσμαν, Ρικάρντο Μέρκιν Χώρα: Αργεντινή Γλώσσα: Ισπανικά Ασπρόμαυρο 90' 2007 Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια πολιτεία όχι και τόσο μακρινή, οι άνθρωποι έπαψαν να πηγαίνουν σινεμά. Ίσως γιατί και το σινεμά έπαψε να …

ΚΑΤΟΧΗ ΙΡΑΚ

Το συνολικό επίπεδο της βίας σε ολο το Ιράκ έχει μειωθεί τους τελευταίους μήνες, σύμφωνα με Αμερικανούς στρατιωτικούς αξιωματούχους, οι βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας όμως ,με δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες είναι καθημερινό φαινόμενο

ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Πόλεμος και εθνοκάθαρση "Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν / σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά", υπενθυμίζει ένα παλιό στρατιωτικό εμβατήριο, πριν μας διαβεβαιώσει πως "η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει". Όμως και τα δικά μας τα φουσάτα διέπραξαν ουκ ολίγα στο πέρασμά τους, σε πόλεις και χωριά με "εθνολογική σύσταση" πολύ διαφορετική απ'' ό,τι υποστήριζαν …

HΛΙΑΣ ΛΕΦΟΥΣΗΣ

Πρίν δέκαπέντε με είκοσι χρόνια δώριζα το βιβλίο του ,ένα από αυτά που έγραψε,  σε κάποιον συνάδελφο μου ο οποίος είτανε απο το ίδιο χωριό με τον πρόσφάτως χαμένο Ηλία Λεφούση την Κερασιά. -Πάρτο Γιώργο να το διαβάσεις.είναι ενός χωριανού σου. -πιανού του Λεφούση;αυτού του φασίστα!!! -ε όχι και φασίστας ρε Γιώργο;τι είναι αυτά που λές; …

ΣΤΗΝ ΤΟΥΛΑ ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ

Με θλίβουν τα κάδρα με λυπούν των προσφιλών προσώπων που διάβηκαν ένα πρωί το σκοτεινό ποτάμι τα συνηθίζει το μάτι κάποτε τυφλώνεται νυχτώνει καλύτερα στο συρτάρι λέω φωτογραφίες ύπτιες τουλάχιστον μια στις τόσες πέφτεις αίφνης απάνω τους εκείνοι τα χάνουν για μια στιγμή κι ύστερα σ’ αγκαλιάζουν σαν δίνες βγαίνουν στο δρόμο χαίρονται πιάνουν κουβέντα …

κόκκινος επιτάφιος

Έχουν ξεκληριστεί οικογένειες. Βλέπει κανείς και θλίβεται κείνα τα παιδάκια με τα αδύνατα ποδαράκια και χεράκια, με τις φουσκωμένες κοιλίτσες από τον ερεθισμένο σπλήνα. Και το τελευταίο που θα σκεφτούν είναι ο γιατρός - και τούτο όταν είναι πια αργά. Τούτα τα πλάσματα δεν ξέρουν σχεδόν τίποτα από μαγειρεμένο φαγητό. Ένα κομμάτι ψωμί, κι αυτό …