Τόξο το χαμόγελο τους και ρίχνουν τα βέλη τους πέρα από τα μεντένια Όπως παλιά πού πάνω από τα δέντρα μοίραζαν τα κορόμηλα και τα μούρα.
Μ’ ένα κλικ στο διαδίκτυο ήρθε έτοιμο το φόρεμα από την Αμερική από την Γερμανία η από κάθε γωνιά της γης από την μια κόρη …Οι παλιές όμως οι Λημνιάδες πάνε στου Κοέν στου Σαμπεθάη και παίρνουν υφάσματα και τα ράβουν μόνες τους , άσε που κάνουν και προθέρμανση , προπόνηση δηλαδή .. πριν το επίσημο !
Να γράψω για το τελευταίο σαλπάρισμα της Βαγγελίστρας
ίσως θεωρηθεί και ασέβεια .. η ύβρις από κάποιους .
Θα το τολμήσω όμως μιας κι έκανα μαζί της
το τελευταίο της ταξίδι πάνω στην καταγάλανη μεσημεριανή θάλασσα της Λήμνου .
Το πρώτο δόσιμο της ..ήταν πριν πάρα πολλά χρόνια ,
όταν με δέχθηκε στην μεγάλη αγκαλιά της φιλοξενούμενο ,
και με τράβηξε ανοιχτά ,
και πολύ μακριά από το γραφικό λιμανάκι του Κότσινα ,
εκεί από όπου σαλπάρει και βρίσκει απάγκιο μαζί της
ο μόχθος και το μεροκάματο .
Στο γυρισμό από τα ανοιχτά όλο χαρά και με την αγκαλιά βρεγμένη και γιομάτη αστακούς , καθίσαμε μαζί στον μοναδικό καφενέ του λιμανιού .
Έκτοτε με πήρε κάμποσες φορές μαζί της . Πότε πότε χαμογελαστή και άλλοτε θυμωμένη .
Σαν την θάλασσα , που την δέχονταν για χρόνια στην απέραντη αγκαλιά της . Με τις μπουνάτσες της και τις φουρτούνες της .
Έτσι δεν είναι και η ζωή ;
Σήμερα με πήρε για τελευταία φορά μαζί της στο τελευταίο της ταξίδι προς την λήθη .
Δεν ήταν χαρούμενη ούτε θυμωμένη και οργισμένη
όπως άλλοτε .
Αμίλητη και λυπημένη διέσχιζε την θάλασσα, όπου δεν έκαναν την εμφάνιση τους ούτε τα κύματα ούτε κι ο αγέρας .
Την λύπη της αυτή μπόρεσε να την διακρίνει κι ένα παιδί
που μπορεί να μην μεγάλωσε στο νησί ,
να μην έριξε σήκωσε και μπάλωσε τα δίχτυα της,
όμως από τα παιδικά του χρόνια έχει ακολουθήσει τους Αργοναύτες με την Αργώ τους στα μεγάλα τους ταξίδια πέρα από τον Παγασητικό κόλπο .
έλεγε .
Το ένστικτο των ανθρώπων και των ζώων
ανακάλυψε και σχεδίασε αυτά τα δρομάκια
και η ανάγκη τα περπάτησε .
» Χαρώ την την παρέα σας
νά ‘τανε κι άλλη τόση
κρασί ρακί και τσικουδιά μέχρι να ξημερώσει «
Εδώ και καιρό τα ρακοκάζανα
στο νησί έχουν πάρει φωτιά .
Σε κάθε χωριό σχεδόν μαζεύονται φίλοι του ανθρώπου
που ρακοβγάζει μέσα στον χώρο τού αντίστοιχου λακαριού
που ευωδιάζει με τ ‘αρώματα του .
Έτσι και ψες βράδυ φίλοι του αγαπητού Χρίστου
παραβρέθηκαν εκεί στο Κοντοπούλι Λήμνου στο λακαριό τού Παράσχου
και γεύτηκαν τραγουδώντας το ρακί το κρασί και τα εκλεκτά φαγιά που έφερε ο νοικοκύρης και οι φίλοι του .
Νά μαστε καλά και του χρόνου με υγεία να ανταμώσουμε πάλι . .
*Αφού το φέρουν στην εκκλησία ,το πλάθουν όπως πάντα σε μικρά ψωμάκια ,πάνω στα οποία η σφραγίδα του Μεγάλου Αυθέντη αντικαθιστά τη μορφή της Άρτεμης που άλλοτε το χαρακτήριζε.
Η μεγαλύτερη ποσότητα αυτού του χώματος ,παρασκευασμένου
μ’αυτόν τον τρόπο , στέλνεται στην Κωνσταντινούπολη για τις ανάγκες του σεραγιού
Οι φλόγες που έβγαιναν από αυτές τις περιοχές έχουν αποκοιμηθεί αλλά δεν έσβησαν .
Ο λόφος του Μόσυχλου είδε τη θάλασσα να καταπίνει τα σιδηρουργεία τού Ηφαίστου και να σβήνει τις φωτιές .
Ένα μεγάλο ακρωτήριο και ένα ολόκληρο νησί εξαφανίστηκαν .
Το Βυζάντιο αφού έγινε πρωτεύουσα του κόσμου ,άλλαξε πολλές φορές αφέντες .
Μόνο η φήμη της Λημνίας γης έμεινε αναλλοίωτη ,από τον καιρό του Φιλοκτήτη μέχρι σήμερα . Η αρχαία λατρεία των Θεών της Λήμνου εξαφανίστηκε , η θρησκεία όμως που την αντικατέστησε συμβιβάστηκε με τις συνήθειες του λαού .
Δέχθηκε ακόμη να καθαγιάσει με τις τελετουργίες της το φάρμακο
για το οποίο , εδώ και τριάντα αιώνες ,ευλογούν τον Θεό .
* CHOISEUL – GOUFFIER ( 1752 – 1817 ) Βασιλικής Τουρπτσόγλου Στεφανίδου
ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΗΣΟ ΛΗΜΝΟ ( 15ος – 20ος αιώνας )
για τον προστάτη και φίλο των βοσκών .
Στον Άγιο Μάμα στο Προπούλ .
Το χωριό γεμάτο είναι με ταμπελίτσες
καρφιτσωμένες σε στύλους και δέντρα που γράφουν .
To Riganas 150 m > to Riganas 230 m > και πάει λέγοντας .
Τελικά αντί για το σπίτι εμείς οδηγηθήκαμε στα βουνά για ρίγανη
που μοσχοβόλαγε !
Α ν ε μ ό ε σ σ α 