σε όλα τα επίπεδα ,
κι όλα τα συναφή εμετικά εκείνης της τύφλας
κι έσχατης αθλιότητας .
Που αν αναφέρεις ονόματα σαν την Αλεξίου Έλλη ,
έναν Σκαρίμπα Γιάννη , τον Κόντογλου Φώτη , τον Μενέλαο Λουντέμη , που αν πεις για τον άγιο των γραμμάτων μας
και τόσους άλλους συγγραφείς που νιώθεις σαν να βουτάς στο πέλαγο το βαθύ , το λιγότερο θα σε κοιτούν παράξενα…
Κατηγορία: Επικαιρότητα
Στο Κουκονήσι της Λήμνου
*Στις προϊστορικές θέσεις του αρχαιολογικού χάρτη του Αιγαίου προστέθηκε το 1992 το Κουκονήσι Λήμνου, μία μικρή νησίδα στον μυχό του κόλπου του Μούδρου, πολύ κοντά στο ομώνυμο σημερινό χωριό. Τον Σεπτέμβριο της χρονιάς εκείνης, ύστερα από χωροσκοπήσεις (survey) διενεργήθηκε για πρώτη φορά ολιγοήμερη ανασκαφική έρευνα (Τομή 1, στο χαμηλότερο ανατολικό τμήμα της νησίδας) από τον γράφοντα σε συνεργασία με την Κ’ Εφορεία Κλασικών και Προϊστορικών Αρχαιοτήτων. Από το 1994 άρχισαν συστηματικές ανασκαφές (Τομή 2, στο υψηλότερο βορειοανατολικό πλάτωμα, το επoνομαζόμενο Κούκονος), αφού πρώτα το έργο εντάχθηκε στα ερευνητικά προγράμματα της Ακαδημίας Αθηνών με τίτλο «Έρευνα στον προϊστορικό οικισμό Κουκονήσι Λήμνου».
απόσπασμα : του Χρίστου Μπουλώτη ,αρχαιολόγου που διενεργεί την ανασκαφή .
ολόκληρο το άρθρο του ΕΔΩ
Το τραγούδι τού νάι

Αη Στράτης 1935
κείμενο – φωτογραφία Γιάννη Γκαλιούρη
Ένας κύριος κάθεται στην άκρη της προβλήτας του λιμανιού και αγναντεύει στη θάλασσα τον ήλιο που βασιλεύει . Πιο κει ένα παιδί παρατηρεί με περιέργεια αυτή τη σιλουέτα, γιατί δεν κατάγεται από τον τόπο του. Ο κύριος αντιλαμβάνεται το παιδί και του γνέφει για να κάτσει δίπλα του. Και οι δυο γενιές μαζί απολαμβάνουν τη μαγεία του δειλινού. Μόλις ο ήλιος βυθίστηκε στα φιλόξενα νερά του Αιγαίου, γυρίζει ο κύριος προς το παιδί και του λέει : «Εμείς παιδί μου ήρθαμε στον τόπο σας γιατί αγωνιζόμαστε για να δείτε εσείς τον ήλιο να ανατέλλει πιο λαμπρός και πιο δίκαιος»…..το παιδί ήταν ο πατέρας μου και ο κύριος ο Κώστας Βάρναλης. Kαλημέρα και καλό…..σοφό Σαββατοκύριακο σε όλους !!!
Μediterranean
Μέρες τώρα τριγυρίζω στη θάλασσα
Στις φωτογραφίες δείχνει το απέραντο γαλάζιο τ ‘ουρανού
Δε φαίνεται η μαυρίλα του
Ούτε το αίμα αθώων παιδιών που χύνεται
Και την κοκκινίζει
Πρέπει να οργιστείς να βγάλεις δυνατή κραυγή
Από τα σπλάχνα σου
Που να διαπεράσει και σκορπίσει
Στο απέραντο χάος ομπρέλες και πετσέτες με λάδια
Για να φανεί το αίμα της σφαγής
Ράιχσταγ
Γυρίζω από πλαγιές
όπου φυτρώνει το θυμάρι .
Έρχομαι από ακτές που το κύμα
χτυπά θυμωμένο τα βράχια .
Στάθηκα ψηλά στο μονοπάτι και είδα τα κορίτσια
να περνάνε γελώντας .
Κι όμως ,κάτι καμένο στον αγέρα παλεύει να σκεπάσει
την ευωδιά του θυμαριού
και την ομορφιά των κοριτσιών .
Όχι ,δεν έρχεται από τα καμένα χωράφια
και τις καλαμιές των αγροτών .
Από το Ράιχσταγ η μυρωδιά του καμένου ,
μυρωδιά μπότας ,καμένου βιβλίου .
Ρωμανού Λήμνου 1 Νοέμβρη 2013